Αναρτήσεις

ΜΕΤΑΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Εικόνα
  ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Οι σχέσεις της αναδυόμενης μεταβιομηχανικής κοινωνίας με διαφορετικές μορφές σύγχρονης πολιτισμικής παραγωγής. Συνδέσεις νέων μορφών οικονομίας (τα κοινά, αποανάπτυξη, τοπικοποίηση) με σύγχρονες ανθρωπολογικές ταυτότητες/τύπους (μετα-ανθρωπισμός). Η κοινωνία της δημιουργικότητας και η τέχνη για την κοινωνική αλλαγή. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ: Τόσο η κοινωνία των πολιτών, οι δημόσιοι θεσμοί και η οικονομία, ειδικότερα, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί στη μεταβιομηχανική εποχή, η οποία χαρακτηρίζεται τόσο από αναδυόμενες τεχνολογικές καινοτομίες, όσο και από αλλαγές στην οργάνωση των κοινοτήτων (κατοίκων μιας περιοχής), καθώς και των συμβιωτικών σχέσεων γύρω από νέες μορφές οικονομίας (τα κοινά, αποανάπτυξη, τοπικοποίηση, πολλαπλές ανθρωπολογικές ταυτότητες). Η ανάδυση ενός νέου τρόπου παραγωγής, όπως π.χ. του παραγωγού-καταναλωτή (prosumer) προσφέρει σε πολλούς ανθρώπους δυνατότητες διαφυγής από ένα υποθηκευμένο μέλλον ανέχειας, περιθωριοποίησης και οικολογικής καταστροφής.  Η συνθήκη

ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Εικόνα
Το ερώτημα «τι είναι η εικόνα» μας απευθύνεται με επιτακτικό τρόπο σε μια ιστορική στιγμή όπου παραδοσιακές φιλοσοφικές «απορίες» δεν τίθενται πλέον μόνο ως γλωσσικά προβλήματα και γνωσιοθεωρητικά ερωτήματα, αλλά ως οπτικά αινίγματα, οριοθετώντας την εποχή της ονομαζόμενης «οπτικής στροφής» στον φιλοσοφικό στοχασμό («pictorial», «imagic», «iconic» ή «visualistic turn»). Ο φιλόσοφος Hans Jonas αναφέρθηκε ήδη το 1961 στην έλευση αυτού του νέου homo pictor, ορίζοντας την ικανότητα της δημιουργίας και αναγνώρισης εικόνων ως την ειδοποιό διαφορά μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Η ζωγραφική ή τεχνολογικά παραγόμενη, φωτογραφική, κινηματογραφική και ψηφιακή εικόνα, οι άλλες πλείστες «χωρικές» εικόνες, όπως αυτές στην καλλιτεχνική εγκατάσταση, στην αρχιτεκτονική, στο θέατρο και το χορό καθώς και «πικτογραφίες εικόνες» μιας μουσικής παρτιτούρας ή ενός ποιητικού κειμένου αποτελούν τέτοιου είδος προς εξέταση εικονές και εξεικονίσεις. Το προτεινόμενο μάθημα διερευνά αυτές τις πλήστες οπτικές δι

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΚΘΕΣΙΑΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ: ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΟΘΟΝΗ, ΣΥΜΒΑΝ

Εικόνα
Το μάθημα αποσκοπεί στην εμπεριστατωμένη παρουσίαση και ερμηνευτική διερεύνησή σύγχρονων εκθεσιακών διατάξεων (dispositif) όπως η καλλιτεχνική εγκατάσταση (installation art), έργα που παρουσιάζονται μέσω οθόνης, και εικαστικών έργων υπό τη μορφή εφήμερου συμβάντος (event), όπως παρεμβάσεις, δράσεις, περφόρμανς, προσιδιάζον στον τόπο και στις περιστάσεις έργο (site-specific, context-specific), συμμετοχικά ή σε συσχέτιση με το κοινό πρότζεκτ. Το μάθημα αναλύει θεμελιώδη χαρακτηριστικά σύγχρονων έργων σε σχέση τόσο με το αντιληπτικό πεδίο δράσης του θεατή όσο με τις εκάστοτε συμπαραδηλώσεις (context) του «τόπου» και συστήματος παρουσίασης τους. Υπό αυτή την έννοια εγκαταστάσεις, οθόνες και συμβάντα αποτελούν σύγχρονες εκθεσιακές μορφές-διατάξεις που δρουν συμπληρωματικά προς συμβατικά μέσα όπως το πλαίσιο του πίνακα, και η εκθεσιακή συνθήκη του μουσείου.  ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ   Arrhenius, Sara, Malm, Magdalena, Ricupero, Cristina (επ.), Black Box Illuminated, Στοκχόλμη: Nifca, 2003  Aumont, Jacq

ΘΕΩΡΙΕΣ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Εικόνα
Στο πρώτο μέρος του μαθήματος επιχειρείται η ερμηνευτική προσέγγιση των θεμελιωδών χαρακτηριστικών των εγκαταστάσεων τέχνης (installation art) καθώς εξετάζονται συγκεκριμένα έργα τέχνης από την αρχή του 20ου αιώνα έως τώρα τα οποία αναφέρονται στις διαφορετικές εννοιολογήσεις περί χώρου. Ερευνώνται αφενός οι τρόποι ενσωμάτωσης έργων στον φυσικό ή αρχιτεκτονικά δομημένο χώρο στο οποίο και παρουσιάζονται, συνήθως στα πλαίσια μιας έκθεσης, και αφετέρου η σύνδεση τους, με το αντιληπτικό πεδίο δράσης του θεατή και με τις εκάστοτε συμπαραδηλώσεις (context) του «τόπου» δημιουργίας τους. Τα παραδείγματα αυτά χρησιμοποιούνται περιπτωσιολογικά (νοούμενα ως ενδεικτικά αρχέτυπα της νεωτερικής κατάστασης) για να τεθούν ερωτήματα σχετικά με το σύνθετο ζήτημα του «χώρου» και τις διαφορετικές του εκφάνσεις. Μέσω διαλέξεων ερμηνεύονται σημαντικά έργα, ως ενδεικτικές περιπτώσεις. Το μάθημα δεν επικεντρώνεται μόνο στην ιστορική ερμηνευτικού τύπου προσέγγιση των παραπάνω έργων τέχνης αλλά θα επεκταθεί κα

ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

Εικόνα
Κατά τη ρήση του Φουκώ αν ο 19ος αιώνας είναι η εποχή της ιστορίας, τότε ο 20ος είναι η εποχή του χώρου. Όντως η νεωτερική θεωρητικοποίηση του χώρου οδήγησε κυρίως στην διάρκεια του 20ου αιώνα σε διαφορετικές εννοιολογήσεις του, σε έρευνα της κοινωνικής κατασκευής και των συμβάσεων του. Η θεωρητική κατασκευή εννοιών περί χώρου δεν συμβάδισε μόνο με την επανεξέταση γλωσσικών νοηματοδοτήσεων, αλλά οδήγησε ταυτόχρονα στη δημιουργία νέων τρόπων θεώρησης της πραγματικότητας. Οι φαινομενολογικές θεωρήσεις της χωρικότητας και εντοπιότητας, η γεωγραφία των κοινωνικών σχέσεων, η αστική κοινωνιολογία, πολιτισμικές τοπογραφίες, αναλύσεις κοινωνικών, τεχνολογικών, πολιτικών τόπων και μη-τόπων, προσεγγίσεις της έμφυλης διάστασης του χώρου όπως και αισθητικές θεωρήσεις της αναπαράστασής και αντίληψής του μας οδήγησαν στο να αντιλαμβανόμαστε την έννοια του χώρου ως ζήτημα που υπερβαίνει τους επιστημολογικούς διαχωρισμούς καθιστώντας τον το πλέον ιδανικό ερμηνευτικό μέσο σύγχρονου πολιτισμού. Το μά

ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ

Εικόνα
Μια από της σημαντικότερες κατηγορίες έργων στον 20ο αιώνα αφορά εικαστικά έργα που είτε ενσωματώνονται απλώς χωρικά στον δημόσιο χώρο, είτε πραγματεύονται την ίδια την έννοια της δημοσιότητας, την ίδια την έννοια της δημόσιας σφαίρας. Ιδιαίτερα κατά την έλευση των Νέο-πρωτοποριών η τέχνη στο δημόσιο χώρο δεν ταυτίζεται με τη «γλυπτική επένδυση» του δημόσιου χώρου, κυρίως ως μνημειακή γλυπτική. Η μετατόπιση που γίνεται στην τέχνη από το 1960 και μετά σε σχέση με όρους όπως το «πολιτικό» και η «σχέση τέχνης και κοινού» οδήγησε στη σύγχρονη εποχή του καλλιτεχνικού ακτιβισμού, της δημόσιας και κοινοτικής τέχνης, ή ακόμα στην εποχή της λεγόμενης «κοινωνικής στροφής» της τέχνης. Τα έργα αυτά έχουν είτε μόνιμο, είτε εφήμερο χαρακτήρα, ενώ πραγματοποιούνται στα πλαίσια θεσμοθετημένων εκθέσεων (δημόσιοι διαγωνισμοί, μεγάλες καλλιτεχνικές διοργανώσεις) ή εναλλακτικών / μη θεσμοθετημένων πρότζεκτ παρεμβατικού χαρακτήρα. Η τέχνη στο δημόσιο χώρο συμπεριλαμβάνει έργα διαφορετικών μέσων, όπως αντικ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Εικόνα
Το περιεχόμενο του μαθήματος εστιάζει στις ριζικές αλλαγές και μετασχηματισμούς που επέφεραν τα κινήματα των ιστορικών πρωτοποριών και αυτά της μεταπολεμικής περιόδου (νεο-πρωτοπορίες) στις θεωρίες τέχνης, στις συνθήκες πρόσληψης και παραγωγής των εικαστικών τεχνών καθώς και τις επιπτώσεις και αλληλοεπιδράσεις της καλλιτεχνικής δραστηριότητας στις εκάστοτε ιδεολογίες περί κοινωνίας. Γίνεται παρουσίαση των σημαντικότερων τεχνοτροπιών, εικαστικών ιδιωμάτων καθώς και της ανάλογης θεματολογίας-εικονογραφίας, ενώ εξετάζονται ταυτόχρονα και οι πολλαπλές διασυνδέσεις των έργων με άλλες τέχνες και εκδηλώσεις πολιτισμού καθώς και οι επιδράσεις της θεωρητικής σκέψης και της επιστήμης. Η συστηματική και μεθοδική επισκόπηση της ιστορικής εξέλιξης των θεωριών της τέχνης και της καλλιτεχνικής δραστηριότητας του 20ου αιώνα συμβαδίζει και με την ενδεικτική παρουσίαση των ανάλογων νέων μεθοδολογιών της επιστήμης της ιστορίας της τέχνης, οι οποίες αναπτύχθηκαν στην περίοδο αυτή. Στόχος του μαθήματος